Only the lonely

Eigenlijk alweer lang niet online geweest. Niet dat er niets te schrijven viel, maar sommige levenslessen zijn behoorlijk confronterend. Mijn zoon is in mei begeleid gaan wonen, zodat hij wat zelfstandiger zou worden. En dat leek me toen de juiste oplossing omdat hij behoorlijk dwars aan het worden was, en dat de thuissituatie, maar ook onze moeder-zoon relatie geen goed deed. Vroeger hadden we een goede band met veel respect voor elkaar. Maar ja, pubers hebben nu eenmaal niet altijd respect voor hun ouders. Het deed, en doet nog steeds pijn om te zien hoe onze relatie langzaam afbrokkelde. Goede adviezen werden genegeerd, en je was/bent er alleen maar nog maar om te rijden, boodschappen te doen, koken, en geld af te dragen. Als het dan toch helemaal een puinhoop is, weet hij me weer te vinden.Waar is de begeleiding dan? helaas hebben we pech gehad want in deze graaiende en snaaiende maatschappij is ook deze zorgorganisatie alleen bezig met door de week een aantal uurtjeser zijn, maar is er helemaal geen controle. Kamers zijn een puinhoop, buren klagen van overlast, jongeren mogen feesten, blowen, en "vrienden"meenemen. Het weekend is het helemaal feest dan komt er helemaal geen begeleiding. Waar dienen dan de zorgindicatie voor? Ze hebben al een andere locatie en daar ging het helemaal fout, ze moesten verkassen naar een ander adres vanwege de overlast. Zou je toch denken daar leert een zorgverlener van. Blijkbaar niet. Kromme tenen krijg ik ervan

Mijn zoon moest vandaag naar de tandarts met zijn begeleider, te laat. En dan word ik gebeld dat hij er nog niet is, het is een drukbezette tandarts die speciaal voor mensen met een beperking is, die angst hebben. Dus de tandarts heeft een overvolle planning. Wie moet er hier begeleiding hebben, in plannen en organiseren. Daarna krijg ik telefonisch nog even te horen dat zijn fiets is weggehaald. Terwijl hij al in 2 maanden een lek gestoken band had en we nadrukkelijk hadden gezegd de fiets binnen te zetten. Aangifte heeft hij geen tijd voor want hij moet vanavond weer op kamp gaan larpen.

Ik herken mijn zoon niet meer, en besef dat ik hem nog losser moet gaan laten dan voorheen. Ik weet in mijn hart dat het fout zal gaan want hij is niet toe aan zelfstandig wonen, maar was ik dat wel toen ik op 21 jarige leeftijd op mezelf ging. Het was moeilijk, en hard. Vooral omdat ik ging samenwonen met iemand die niets deed in het huishouden en alles op mij afschoof. Die leerschool zorgde er wel voor dat ik op den duur na veel vallen en opstaan, alleen voor mijn 2 kinderen kon zorgen met weinig middelen en een klein netwerk. Dus misschien moet het hem ook wel zo vergaan, ik heb de afgelopen 19 jaar alles voor hem gedaan wat in mijn macht lag om hem een gelukkig onbezorgde jeugd te geven. Ooit zal hij dat zich realiseren, dat al die jaren voor mij niet gemakkelijk zijn geweest. Dat kinderen opvoeden met een beperking, terwijl je die ook zelf hebt, niet even een makkie is. Vooral als je alleen bent, want veel vrienden heb ik niet, vage kennissen zijn het. Ook deze nieuwe fase is weer een leermoment, levenslessen die niet bepaald over rozen gaan, en heel wat slapeloze nachten kosten. Nu ben je als Einsteiner altijd aan het denken, die hersenen ratelen maar door over vanalles en nog wat. Het maakt het niet gemakkelijker dat de maatschappij zo aan het veranderen. Ik ben nog nooit zo eenzaam geweest als het afgelopen jaar, zonder me naar ieder incident veilig af in mijn slaapkamer. Zie vanuit het raam dat het vandaag weer prachtig weer is, maar ik blijf vandaag maar lekker veilig hierboven met mijn hondje. En zo dwarrelt er een zomer voorbij. Om enigszins wat social te hebben volg ik anderen op hun media; FB, Het moedigt me soms wel aan om ook eens een trofee binnen te slepen. Dan ga ik wat ondernemen, met veelal mijn familie. Dan maak ik foto's om ook trots op FB te zetten, net als anderen. Mensen begrijpen niet hoeveel moeite het me heeft gekost om ergens naar toe te gaan. Ook ziet niemand dat ik autistisch ben omdat ik mijn angsten niet laat zien, ik wip en fladder als anderen het niet zien en weet het te camoufleren. Afgelopen zondag mooi voorbeeld. We gingen naar het castlefest.

                         

 Een e ticket kon niet gekocht worden omdat paylogic er al door overbezetting op woensdag uitlag. Ik belde en SMSte mijn oudste zoon of hij 2 kaarten kon kopen voor ons, hij zat op de camping en had er een 3 dagen passe-partout. Geen reactie, want hij zat in zijn larpwereld en dan bestaat de rest niet. Met als gevolg dat we zondag dus erg vroeg vertrokken om niet te horen te krijgen dat het was uitverkocht. Helaas was de organisatie van Castlefest dit jaar slecht georganiseerd, en maar één kassa waar etickets en kinderen ook nog eens voor moesten. Met als gevolg dat mijn autistische zoon, ons hondje en ik na 2 uur konden aanschuiven in een rij. Hondje helemaal over de zeik, en ik natuurlijk ook. Blijkbaar zag het de organisatie waardoor we eerder mochten. Het was 27 graden en we hadden het helemaal gehad. Eindelijk waren we door de kassa's en toen begon onze hond helemaal te spacen, ze werd helemaal gek van de drukte. Mensen liepen in massa's over de paden, het was gewoon te druk. Zou er een calamiteit zijn gebeurd dan hadden ze zeker een flink probleem.

                    

Het was niet verantwoord zoveel mensen. Afijn ze schoot los, en rende overstuur hard terug richting kassa's. Het was zo druk en ook de menigte kwam mij tegemoet. Logisch dat ze overstuur terugrende. Wij nog meer overstuur erachteraan. Je moet niet denken dat mensen de hond probeerde tegen te houden, nee hoor. Ze moest door een dikbevolkte kassa en rij heen, maar niemand hield haar staande. Iedereen was ermee bezig om zo snel mogelijk een kaartje te bemachtigen. Bij de kassa aangekomen met mijn lange jurk, zakte ik huilend in elkaar. Ik zag van alles voorbij komen, en huilde de emoties van de lange rit, het 2 uur wachten in een rij hutje op mutje, mijn hond die weg was van me af. Het was zo hartverscheurend blijkbaar dat een man gekleed als een ridder(ik dacht dat hij bij de organisatie hoorde) op me afkwam.

                                                    

Ik had totaal geen remming meer qua huilen, normaal huil ik bijna nooit. En zou ik me zeker niet in zo'n groot gezelschap laten gaan en voor schut zetten. Maar nu was het werkelijk nodig om te huilen en alles los te laten, eruit te gooien,  mijn belangrijkste bezit mijn hond was weg en misschien zou ik haar nooit meer terugzien. Wat was ik zonder hond, niks...Ze troostte me altijd als ik eenzaam of ziek was, ze zorgde dat ik het aan durfde om onder de mensen te komen, mijn kameraad. De man liet me zitten en ondersteunde me. Hij probeerde me rustig te krijgen en ik vertelde hem dat ik autistisch was, de man van de organisatie die me voor had gelaten kwam er ook bij en luisterde mee. Hij zei op den duur ik zag aan u dat u steeds meer moeite kreeg met de wachtrij, u hond blafte telkens als ik langkwam. Daardoor moest ik wel kijken, en ze blafte steeds harder en verontwaardiger alsof ze wou zeggen heey laat ons ervoor.  Ik zei ook dat het not done was om 1 kassa voor zo'n evenement te hebben. "Maar dan had u moeten zeggen dat u autistisch was". Daar heeft een autist moeite mee, een voorkeursbehandeling. Anderen moeten wachten dus wij ook. "en dan al die ogen op je gericht waarom mag zij 2 uur wachtrij overslaan, er is niets aan haar te zien" Wat maakt haar zo belangrijk(VIP) om eerder te mogen...Bij de Efteling loop ik soms mank, daar hebben mensen wel begrip voor. De man die me troostte vond het netjes van me, maar zei dat ik volgende keer gewoon dat aan moest geven, het is een beperking en daar moeten mensen maar begrip voor hebben. Hij probeerde me nog meer gerust te stellen, maar ik wilde alleen mijn hond. Ik vertelde wel dat ik vond dat de maatschappij zo veranderd was en er niet vaak mensen zijn die zich zo bekommeren om een ander, dat ik geen vrienden had en mijn hond mijn vriend was...alles wat ik had, zij zorgde dat ik soms wel over straat moest om haar uit te laten en als ik ergens niet naar toe durfde nam ik haar mee, dan bleef ik rustig. Voor haar..

                              

.Hij liet me een ademhalingsoefening doen en ik werd ook rustiger. Hij zei mag ik u een knuffel geven...en voegde eraan toe of u het goed vind of niet ik doe het. Zoals altijd krampachtig een knuffel, maar het deed goed...goed om te weten dat er iemand was die om me bekommerde en de tijd nam om even er voor een onbekend persoon te zijn. Dat vertelde ik ook, je vind niet zoveel mensen die dat doen. Ik kwam hem die dag nog 3x tegen, helaas durfde ik niet zijn naam te vragen. Maar zei wel bedankt, door jou ben ik hier nog o dit evenement anders had ik naar huis gegaan.De man van de organisatie met het oortje zei dat de hond gevonden was door mijn zoon. Ik kon het niet geloven, en na 5 min. had ik haar weer in mijn armen...mijn zoon was haar achterna gegaan het bos in en had wat doornen in zijn arm gehad een EHBO-er maakte het schoon en deed er een pleister op. Ik was superblij dat ze terug was. Zo konden we traumatisch nog vol van alles weer verder.  De hond is heel de dag van streek geweest, ik ook, ze heeft wel wat rustige momenten gehad en daar heb ik van genoten, kon toch nog wat foto's maken. En daar kom ik voor. Mijn zoon heb ik maar afgezet bij de larpgroep, om hem toch alsnog een leuke dag te bezorgen zonder de confrontatie van een moeder en hond die moeite hadden met de drukte. Het was niet zo als andere jaren, de rust, het heerlijk onderelkaar zijn met mensen die elkaar wat gunnen, een praatje maken met andere fotografen en modellen. Nee, de fotografen waren elkaar aan het verdringen voor een unieke pose van hun model, en de modellen hadden na 3 dagen hitte, en gecomandeer van de fotografen niet veel zin meer om een mooie pose aan te nemen, al helemaal niet voor een dame met een gewone digitale camera. De sfeer was anders, net als de maatschappij steeds egocentrischer word. Ik zei die dag nog dit is een dag voor in de boeken...op deze manier toch nog in mijn geheugen....Als ik nog eens ga op een rustigere dag, zonder hond...als ik dat durf...want dat is nog maar de vraag...

Soms kunnen kleine dingen zo'n impact hebben...ik ben nu alweer 2 dagen thuis aan het bijkomen(de hond ook), en dan maak je toch nog indirect via je kinderen en familie genoeg mee...ik hoop dat mensen zich meer gaan realiseren om voor elkaar klaar te staan, en meer voor elkaar over te hebben. Dat mensen om zich heen kijken en zeggen he die daar kom er eens gezellig bij, ook jij hoort erbij...weer dat gevoel van vroeger...

groetjes

mama Einstein