Tja oh zo leuk, en om me mezelf weer uit te dagen ging ik ook weer eens naar de kerstmarkt bij een tuincentrum. Weliswaar op een tijdstip dat je een kanon kon afschieten terwijl je dan niemand raakt, maar ik ben geweest. Na dagen weer als een kluizenaar me af te zonderen...zoveel glitters, glans en kleuren...
Soms vraag ik mezelf wel eens af, als een soort zelfreflectie waar is die "angst" (zoals het dan genoemd word)vandaan heb. Is het angst of is het gewoon een moment wat je nodig hebt om weer jezelf en de rust op te zoeken in deze hectische wereld. Eigenlijk beiden want het gevaar sluip 'm in het feit dat het wel lekker is om niet te veel prikkels binnen te krijgen, dus schiet ik persoonlijk daar in weg door het zo wel prettig te vinden en niet meer deel te hoeven nemen aan sociale activiteiten en me af te zonderen, sterker ik koop boodschappen in voor een heel week en ik ben onder de pannen...
Neee, na mijn diagnose kwam er ook bovendrijven dat ik een traumatische angststoornis had. Hiervoor volgende een behandeling, geregeld moest ik mezelf prikkelen om toch maar naar buiten te gaan, deel te nemen aan het "gewone" leven....Dat viel niet mee, want "drempelvrees" is toch moeilijker om tegen te battlen dan ik had verwacht. Ik had mijn tegenstander te laag ingeschat, en deze bleek sterker. Dus de eerste rondes verloor ik voortdurend de strijd. Gelukkig had ik geen depressie of depressieve gevoelens erbij...Gelukkig? was dat wel zo gelukkig, juist doordat ik die niet had voelde ik me nog happy-er alleen thuis, gezellig bij mijn honden en kids...Dus bleek dat een extra struikelblok...
Maar uiteraard tijdens mijn momenten van rust en afzondering bemerkte ik dat ik het ook nodig had om juist wel eens onder de mensen te gaan...Dat was uiteindelijk moeilijker dan ik had verwacht, want eenmaal een kluizenaar, altijd een kluizenaar...Ik merkte dat er moeilijk een weg terug te vinden was en moest daarvoor allerlei skills bedenken en uitzoeken om mezelf in te beelden dat ik het kon, eenmaal buiten was het geen probleem meer...maar het was echt die denkbeeldige drempel...vandaar ook drempelvrees... Tegen dat ik mijn jas aan had wat al even duurde want ik moest altijd wel nog wat doen, begon ik te zweten, druk te worden, op gejagen, prikkelbaar. Net een drugveslaafde die zijn drug wilde bemachtigen zocht ik uitvluchten, verzon ik smoesjes, om maar niet te hoeven gaan. Afspraken werden gecanceld, terwijl de fase ervoor het te laat komen op de afspraak ook al een teken was dat het niet de goede kant op ging. Maar ik zou mezelf niet zijn als ik daar op den duur niet achter zou komen. Natuurlijk want ik hield me tijdens mijn kluizenaarsmomenten wel een spiegel voor, toch had ik er net als de drugveslaafde geen vat op, en zakte langzaam in het moeras...Het moeras van eenzaamheid, want als Einsteiner stond ik erbij en keek erna...maar niet dat ik het altijd eens was met die sociale afzondering. Want ik blijf toch ook een mensenmens.
Tijdens dat jaar, heb ik eens nagedacht en bemerkte ik dat ik al heel mijn leven dat deed, mijn toevlucht zoeken in rust, afzondering...vooral als er iets heftig was voorgevallen in mijn leven. Dus anderen zoeken hun toevlucht in drugs, drank, seks, voor mij was dat afzondering,,,Zolang ik dat besef weet ik dat ik dus allert moet zijn en blijven om te voorkomen dat ik daarin wegschiet. Datgene geldt ook voor mijn kinderen want ik ben een voorbeeld voor hen. Om die reden heb ik hen vooral de laatste jaren aangemoedigd om vooral lekker te genieten van hun tienerjaren, en daarbij te zorgen dat ze vooral veel sociale vaardigheden hebben opgedaan. Maar als ik terugkijk had ik ook een jeugd die veel op die van hen leek, ik ging ook ieder weekend stappen, had ook veel vriendinnen... Maar sprak bijna nooit thuis af dat was mijn bunker, mijn veiligheid daar werd bijna niemand toegelaten. Dat is nu nog, en als er iemand komt ben ik zenuwachtig, het maakt me onzeker, en net als met de vakantie, maar ook een feestje of avondje uit denk ik wat moet ik aan, wat moet ik serveren, zal ik de hond naar achteren doen, moet ik nog stofzuigen en de toilet uitdoen, ruikt het wel lekker...vanalles gaat er door mijn hoofd. Het vreemde is als er hier vrienden komen van de jongens heb ik dat niet dan ben ik relaxt de moeder van....Soms trek ik me terug naar mijn kamer en soms zit ik voor op mijn gemak achter de PC. Niemand merkt me op, want ik ben onopvallend, in incognito...Als ik dan met een grappige opmerking voor de dag kom, hoor je vaak oh je moeder zat voor dat had ik niet bemerkt...."nee zeg ik dan dat had ik ook zelf al gemerkt aan je uitspraken haha". Ik ben dan ook "geaccepteerd" vaak worden ouders gezien als een projectiel wat ze liever ontwijken in de tienerfase. Ik heb gelukkig een hechte band met mijn kids en hun vrienden. Ik ontferm me dan ook al jaren over hen, en kan ze ook nog eens extra "volgen" op hun Facebook. Als diginerd ontgaat me niks.
Ook daarin ben ik veel te ver weggeschoten, want als Einsteiner ben je vaak geïnteresseerd, in science, ontwikkeling en technology...internet maakt het gemakkelijk om daar voortdurend mee bezig te zijn en jezelf daar in te verdiepen...hoe kan ik wel gemakkelijk die drempel over, terwijl het moeilijk blijft om de andere naar de werkelijke buitenwereld een probleem blijft... In de virtuele cyber wereld ben ik vaak anoniem, net als nu...Zelfs op Marktplaats, forums, maar ook mijn FB in de beginfase was ik mijn virtuele ik...Ik moet vaak aan de film Ben X denken...De eerste keer dat ik hem zag was net een maand na de diagnose van mijn zoon...Hij zat nog op de middelbare school en werd verschrikkelijk gepest. Misschien had ik daar het nog moeilijker mee als moeder/ouder, want ik herkende mezelf. Voelde me machteloos en had het gevoel dat ik gefaald had. Vooral nadat zijn haren in brand gestoken waren door één of andere mafkees in een openbaar vertrek waar camera's hingen. Word je op een middag gebeld door de directeur: "mevrouw wilt u naar school komen, ik wil wat bespreken..." heel formeel terwijl hij me normaal bij de voornaam noemde. We kende elkaar immers, want ik maakte me de afgelopen jaren wel zichtbaar op school, om het gepest van mijn zoon tegen te gaan. Iets wat mijn moeder had nagelaten, en mij op de basisschool in een heel lastig pakket had gebracht. Ik denk er nog steeds met veel walging op terug...de momenten dat ik uit school kwam en door 10-15 kinderen werd geslagen en getrapt. Als ik voorbij de plek rijd waar mijn oude school stond en het grasveldje waar ik in elkaar geslagen werd nu een speeltuintje is, denk ik vaak gelukkig is het hier helemaal veranderd. Dat ben ik ook, maar de herinneringen blijven, worden nooit meer uitgewisd. Toch heb ik hieruit geleerd om juist voor mensen op te komen en niet langs de zijlijn te staan kijken. Voor mijn kinderen, maar ook ooit voor mijn broertje. Toen ik dan op school kwam en de camera beelden te zien kreeg drong het de eerste keer niet door. Ik probeerde eroverheen te praten. De directeur draaide nogmaals de beelden en legde uit wat er gebeurde. Hij keek me aan en zei: Je moet aangifte doen...Dit kan en mag nooit meer gebeuren...Ik kan me nog heel goed herinneren wat ik dacht toen ik de beelden zag, hoe kan iemand dat doen bij mijn kind. De jongen werd geschorst, kwam voor de rechter en kreeg een cursus slachtoffer in beeld. Mijn zoon durfde lange tijd niet naar school, de openbare ruimte in en had geregeld nachtmerries over wat er was gebeurd. Maar de jongen noch zijn ouders hebben ooit een toenadering gezocht.Voor ons ook een reden om uit de schaduw te treden en het in de media te gooien, nadat een journalist ons benaderde over autisme en pesten. Niet bedoeld als een circus net als de vader van de jongen zei, maar om op die manier aan te geven dat pesten nooit goed te praten is...en de dader allert te maken wat het nu met een slachtoffer doet...de consequenties voor een dader zijn vaak minder erg dan de gevolgen voor het slachtoffer die soms jaren of een levenslang achtervolgd word door onzekerheid, angst, verdriet en soms zelfs depressies. Onbegrijpelijk dat een "pester"niet begrijpt wat hij een ander aandoet. Voor mij en mijn zoon heeft het veel impact gehad, maar we hebben het wel positief benut voor de rest van ons leven. We hebben die levensles gebruikt om de rest van ons leven de boodschap uit te dragen om mindersociale mensen te helpen en ondersteunen. En voor mijn zoon is het achteraf helemaal een "goede" leerschool geweest om in zijn loopbaan als onderwijsassistente en later misschien als pedagoog of docent toe te passen. Ben X was daarom dubbel zo heftig en kwam behoorlijk binnen in die tijd. Ik zat hem in de bijkeuken op een nacht te kijken op mijn PC. Ik ben niet zo'n jankerd, maar op dat moment kwam het met alle heftigheid eruit. Omdat ik zo mijn zoon, maar ook mezelf herkende in Ben X, maar ook dat ik wist dat de film gebaseerd was op een waargebeurd verhaal. Na het verdriet kwam even de emotie woede, machteloosheid van al die jaren...en ik beloofde mezelf plechtig dat ik nooit meer zou dulden om mezelf, mijn kinderen of anderen zo te laten behandelen. Om die reden hebben we dan ook ingestemd met 2 artikelen. Die kwamen uit op 20 december 2008 in de weekend editie, wij zaten op dat moment te genieten in een Centerparcs Resort. We waren er niet van uitgegaan dat er zoveel reactie's zouden zijn, zoveel herkenning, maar ook zoveel ouders die beter op hun (autistische) kinderen gingen letten. Zo zie je maar dat alles nooit voor niets is, zowel je levenslessen als wat je er verder mee doet. Gebruik deze kennis om er iets goeds mee te doen, en dat hebben we gedaan...dus is het achteraf een happy ending...
Al blijft mijn strijd tegen het achterstellen van Autisten, pesten maar ook mijn eigen battle voortduren...
...recht is recht en dat geld ook om rechtvaardigheid...Gelukkig ben ik niet iemand die opgeeft dus is er goede hoop....
Tot de volgende keer!
See you,
Mama Einstein...
De film Ben X
http://www.bd.nl/regio/tilburg-en-omgeving/tilburg/eug%C3%A8ne-ligt-wakker-van-geintje-1.3395234?ref=search_form#content
Geen opmerkingen:
Een reactie posten