Rust...

Daar zijn we weer naar een fantastische vakantie en helaas bij thuiskomst een domper...
Maar nu verder...er gaat vanalles door mijn hoofd...dus pikken we de blog weer op...

Hyves gaat per 2 december weg dus de aquarium widget toegevoegd aan mij blogger zo gaat die niet verloren.
De begeleiding van mijn kids is langdurig ziek wat nu.
Ik moet weer op zoek naar passend werk of een daginvulling
Mijn oudste wil begeleid gaan wonen dus een indicatie aanvragen en daar naartoe gaan werken
Mijn jongste heeft een eetprobleem, eet het brood niet op wat ik meegeef en is zeker al 10 kg afgevallen..
Mijn moeder is op vakantie in Spanje en heeft heimwee..
Mijn schoonzus is gevallen met de scooter en heeft zich flink bezeert
Mijn broer blijft vaak ook een zorgenkindje voor me..
Er veranderd nu zoveel in de wereld...discussies over zwarte Piet(hoe belachelijk)
Steeds meer werkeloosheid, waar gaat het naartoe met de zorg en WMO voorzieningen...
Ik voel steeds meer aan, en krijg steeds meer door, boodschappen, plaatsjes, beelden...

Dus genoeg in het hoofd, genoeg om over te schrijven, genoeg om over na te denken...

Maar nu eerst:
RUST...

Even voor mijn aquarium tot rust komen...

Mama hasn't left the building..yet...

Koffer ingepakt, things done, vol hoofd, niet kunnen slapen...
Zoveel drukte, zal alles wel goed gaan....begeleiding is geregeld maar 3 aaneengesloten dagen waardoor de kids ook van vrijdag tm dinsdag het alleen moeten zien te regelen en redden....toch weer dingen die ik moet loslaten, maar waar ik me wel weer zorgen over maak...ach als ik straks in het vliegtuig zit zal het allemaal van me afglijden...voor het eerst weer na een jaar met de trein, na 12.5 jaar met het vliegtuig...met een groepje singles vakantie vieren...groepje van 10 mensen, geen idee waar ze van komen, hoe oud ze zijn, wat hun achtergrond is...voor een Einstein mama vele indrukken, veel dingen die niet duidelijk zijn...en toch...gaan we genieten van het prachtige weer het word maar liefst 29 graden...
We hebben het verdiend moeten we maar denken...ik heb het verdiend...even geen mama, en misschien ook even geen Einsteiner...of zal ik door de mand vallen....is dat erg nee, want ik ben wie ik ben...

Till next time in Kreta...Mama Einstein...

Vandaag treinkaartje online gekocht want vooraf toch alles zo goed mogelijk regelen scheelt veel stress, toch weet ik niet goed waar te beginnen. Dus maak ik maar lijstjes die ik afwerk. Soms denk ik oh ja dit moet ook nog en dat moet ik ook niet vergeten. Het is ook zo onwezenlijk daar is het 25 graden, en hier maar 11 vandaag. Wat voor een ander zo gemakkelijk is in te schatten is, is voor mijn een probleem wat moet ik meenemen. Ik heb het wel eens gehad dat ik met een personeelsfeestje of een avondje stappen de plank mis sloeg. Want als ik " anders"  ben is dat niet niet juist en correct...Dus ga ik meestal voor veilig zwart...Dus nu ook veel zwart en wit. Net als wat een Einsteiner vaak denkt ;-). Vooruit dan ook maar een grijze broek erbij...haha we houden de humor erin....

Challenge to accomplish....

Zaterdagnacht 12-10 is het zover....
Dan ga ik voor een week op vakantie naar Kreta..
Ik... een jaar geleden durfde ik de deur niet meer uit, drempelvrees...
Met behulp van een Psycholoog, maar eigenlijk toch wel op eigen kracht ben ik dit jaar gaan werken...toen moest ik voortaan wel de  uit..

Helaas kon ik het niet redden in de uitzendbranche die toch over het algemeen erg commercieel is en mensen(uitzendkrachten maar ook personeel) als loonslaven zien...big business ..En ik  had het als Einsteiner daarsteeds moeilijker mee...Ik zag mijn baas de kantjes eraf lopen, terwijl hij de kar behoorde te duwen..Echt een wereld waar mensen niet direct zijn in wat ze vinden en voelen...maar wel vaak achter iemands rug een oordeel hebben. Dat is niet mijn wereld, daarin moet ik teveel aan mezelf veranderen en dat wilde ik niet...

Toch was het een mooie ervaring en ben ik erg blij en dankbaar dat ik de challenge kreeg om te ervaren dat ik andere keuze moest maken en ook heb gemaakt betekend niet dat ik geen mensen meer kan en mag begeleiden. Maar ik ga dat op een andere manier doen...
Eerst ga ik mezelf challengen...

Als single alleen naar Kreta, hoewel ik ga op singlevakantie dus ontmoet ik daar andere singles...spannend...er gaat nu al vanalles door me heen...wat moet ik meenemen, hoe moet ik me kleden, zal het gaan lukken, met het vliegtuig, het slapen in een ander bed, maar de belangrijkste uitdaging een week zonder mijn kids en dieren...

Ook dat is de reden dat ik een week ga, om mijn kinderen los te laten, ze te laten ervaren wat ik zoal  doe, en zij nu moeten doen....
Ze zijn ondanks ze bijna volwassen zijn helemaal niet zelfstandig, ik ben ervan overtuigd dat ze dat wel kunnen zijn dus voor hun the challenge to do themselves en voor mijn to go on vacation without no fear...

Dus de komende week pakken, lijstjes maken en nog een kadootje kopen voor mijn broer die 40 word op de dag dat ik terugkom...
Ik heb er zin in ook al heb ik nog heel wat te overwinnen...

Het leuke is dat mijn moeder dezelfde uitdaging heeft en dezelfde angst die daarmee gepaard gaat...Dus geeft dat ook wel een beetje het gevoel dat ik niet alleensta, want we hebben nu een goed band...
Ben daar ook erg blij om we hebben de afgelopen jaren op een positieve wijze in elkaar geïnvesteerd en begrijpen elkaar daardoor beter, hebben meer respect gekregen voor elkaar...

Life is what you make it...

Op dit moment is alles allright net als in het liedje van Talk Talk- Life is what you make it...

Baby, life's what you make it

Can't escape it

Baby, yesterday's favourite

Don't you hate it

Everything's all right

Life's what you make it

Everything's all right

Baby, life's what you make it

Don't backdate it

Baby, don't try to shade it

Beauty's naked

Everything's all right

Life's what you make it

Everything's all right

Life's what you make it

Baby, life's what you make it

Celebrate it

Anticipate it

Yesterday's faded

Nothing can change it

Life's what you make it

Everything's all right

Life's what you make it

Everything's all right

Life's what you make it

Everything's all right

Maar dat was natuurlijk wel eens anders, meerdere malen zelfs net als bij andere mensen heb ik ook mijn hobbels gehad en ken ik daardoor ook het klappen van de zweep en hoe ironisch is dat echt het klappen van de zweep geweest. Soms letterlijk een klap in mijn gezicht, gewoon omdat je goedgelovig bent, denkt dat je mensen kunt vertrouwen of omdat je het goede in mensen wil blijven zien.

Eén van die hobbels was mijn depressie van 2005, welliswaar van korte duur want ik betaalde daarvoor een hele hoge rekening waardoor ik me nog meer af zonderde, niemand meer vertrouwde...behalve een huisvriend en mijn huisarts en zijn vrouw die directrice was op het basisonderwijs van mijn kinderen..In het diepste dal leer je je vrienden kennen, maar ook je "vijanden" die vaak gekleed gaan in een schaapstuniek. Soms verwacht je ook niet dat het juist degene zijn die heel vervan je af staan of heel dicht bij je staan. Iedereen heeft wel een reden om de dingen te doen die hij in zijn leven doet, of zegt...

Het begin van mijn depressie was ik keurig naar mijn huisarts gegaan en had ik hem verteld dat ik me depressief voelde, veel huilde en niet prettig voelde...later zag ik mijn patiëntdossier en las dat hij al snel door had dat het mis met me dreigde te gaan. dus hem geen blaam dat instanties en de maatschappij niets deed. Dus ging ik nadat ik thuis kwam te zitten, en mijn baan was ingepikt...had dit zo'n impact op me dat ik niet wist hoe ik hiermee moest handle...hier had ik een baan en werd ik geprezen, daar (binnen zo goed als een maand)werd ik de grond in getrapt en 3 maanden later zat ik thuis zonder baan..de eerste maanden verdooft van wat was me overkomen, daarna kwam er verdriet en boosheid voor in de plaats...De huisarts tuurde me door naar GGZ en die lieten me na 5 lange gesprekken weer gaan.."Mevrouw u heft veel meegemaakt, en het niet gemakkelijk...maar u mankeert niets en er is geen dreiging". Dreiging vroeg ik? Ja u heeft toch geen zelfmoordneigingen...het was stil, ik dacht straks nemen ze me op dus zeg ik maar vlug nee...Vertelde maar niet dat ik al een heel scenario-draaiboek en testament had liggen voor het geval dat ik het lef zou krijgen...Maar wilde ik alles wel opgeven?...

Dus weer weg, maand later weer naar huisarts, het was toen ondertussen oktober 2006 mijn relatie was ondertussen beëindigd  Het bleek dat hij ook jaren op mijn centen had geteerd en die waren er nu niet meer...Vooral omdat je dan achteraf hoort dat hij na 3 maanden alweer iemand anders had en een jaar later met haar ging trouwen. Nadat ik geen uitkering kreeg ging ook Els de vrouw van mijn huisarts zich ermee bemoeien...Wat heb ik steun aan dat mens gehad, keer op keer liet ze me toch weer even dat sprankje hoop zien en trok ze me daar toch weer even op het droge. Ze regelde in december een inzamelactie zodat mijn kinderen toch met kerst te eten hadden weliswaar voor alle gezinnen die het met kerst niet breed hadden. Maar wel na een gesprek met mij over onze benarde situatie. 3 grote dozen met levensmiddelen werden bezorgd. We hebben er heel de kerst en kerstvakantie van gegeten..soms de meest vreemde dingen, want iedereen had wat gegeven...sommige zelfs dingen over de datum...kun je jezelf dat voorstellen dat je iemand dat gunt een leverpastei in blik van een jaar ervoor. Ik dekte de tafel mooi en ondanks mijn verdriet probeerde ik toch voor mijn kinderen er wat van te maken...naar de kerk gingen we niet,want de kerk kwam ook niet naar mij ook al had ik daar ook om hulp gevraagd. Inwendig wist ik dat ik op dat moment mijn dieptepunt had bereikt, dagelijks dacht ik aan verlossing voor mijn kinderen en mezelf...ik liep als een zombie op automatisch piloot rond...De kinderen moeste naar hun vader en wilde niet, Maurice waarschijnlijk ook omdat hij zich zorgen maakte over mij...dat ik dan alleen was. De band met mijn moeder was minimaal en mijn broer zag ik al een half jaar niet meer na een ruzie met mijn schoonzus. Ja ik draai niet om de pot heen en was eerlijk geweest tegen haar, helaas kon ze daar niets mee en niet tegen kritiek dus betekende dat dat mijn broer haar gedwee moest volgen en ook het contact verbrak.

Terwijl kerst een feest was van verlichting viel er bij mij een brief op de mat van het AMK...Er was een melding van verwaardelozing gedaan bij hun...Door mijn labiele toestand zakte ik nog verder weg...Kwam ook nog bij dat Maurice hysterisch belde dat hij niet mocht bellen en de mobiel van papa had gepikt om mij wel even te mogen horen..."mama ik wil hier weg"...maar mama kon niets bieden dan verdriet en ellende..geen fatsoenlijk eten, geen feest..."jongen je blijft bij papa, want die vind dat ook wel eens leuk"...Opeens veel lawaai...mama...HELP HELP...papa slaat me...oma Piet doe iets...en toen tuuttuut....Terugbellen kon niet want ik was over mijn bel tegoed heen...dus het enige wat ik kon was huilen...'s avonds belde mijn moeder ik huilde en vroeg of ze mijn ex wilde bellen en dat ik me zorgen maakte...Ze zei dat ik me niet zo moest aanstellen en dat het wel goed zou komen...Ik werd boos..".mam hoe kun je dat zeggen ik kan geen meter meer rijden omdat de benzine op is en ik niets meer kan betalen ook geen eten, mijn verzekeringen en huur zijn al 3 maanden niet meer betaald en jij doet net of je neus bloeit en zegt dat ik me aanstel..."Mijn moeder was altijd al een beetje gesloten emotioneel geblokkeerde moeder, ik had daarom ook geen goede band met haar, soms leek ze zo gevoelloos, vol onbegrip...misschien omdat ze zelf zoveel had meegemaakt vroeg moeder dood, zoon op 16 jarige leeftijd dood door leukemie, vader alcoholist, en haar man  op 55 jarige leeftijd dood aan longkanker...Ze had daardoor een muur gecrieeert...We hadden nooit een moeder-dochter band die ik zo graag had, dat kwam pas veel later...toen we elkaar beter gingen begrijpen en respecteren..vroeger waren we zelfs meer "zussen"die voortdurend aan het ruziën waren waar mijn vader vaak tussen moest komen. Jaloers keek ik vaak naar meiden die met hun moeder heerlijk aan het winkelen waren, mijn moeder roetste van de ene winkel naar de andere. Als we in het midden bleven lopen van de winkelstraat kruiste we haar geregeld. Best grappig, maar als je hulp en een schouder nodig hebt is niets grappig, niets leuk...Ik vertelde haar van de brief en huilde weer...maar ze bleef kortaf en zonder begrip...Ik werd boos "Zo hoeft het allemaal niet meer voor mij"en gooide hem erop...Er werd niet teruggebeld...Ok dacht ik dan niet...en huilde me die nacht in slaap...De dag erop werd ik pas in de middag wakker...ik had een afspraak met mijn moeder maar dacht ik ga niet dat beetje benzine oprijden om haar onbegrip aan te horen...ze bekijkt het maar...Opeens werd er aangebeld, ach die komt wel terug...nogmaals maar nu langer...dus vlug mijn badjas aan...
Ik schrok me wezenloos in mijn roze badjas, mijn haren nog likkende nat zo onder de douche vandaan.Voor het achterraam stond  mijn broer hard bonkend op de raam, mijn schoonzus sloeg me bijna in mijn gezicht...geschrokken keek ik hen aan, het was net een fil waari ik in terrecht was gekomen...wat gebeurde hier ze schelde en vloekte naar me...allemaal gebaren..."wij dachten dat je jezelf wat had aangedaan"...??? Hoezo..."Je zou naar ons mam gaan en ze heeft je meerdere malen gebeld"...Ik begreep niet helemaal wat me overkwam...maar mijn moeder had mijn broertje gestuurd om te kijken of ik mezelf wat had aangedaan dus die was blijkbaar al opgefokt dat hij naar mij toe moest...Ik had van mijn schoonzus het idee dat ze genoot van het feit om zo tegen me te doen, en ik vroeg ze om te vertrekken, zij nog flink schreeuwend en theatraal ...Met de opmerking als ik dat zou overwegen dat ik dat in stilte zou doen en dat dan tegen niemand wat zou zeggen... ik hou niet van belangstelling..en bemoeizucht! Mijn broertje had dat kunnen weten. Ze vertrokken en het was stil...

In Januari had ik een telefonisch gesprek met AMK bij het maatschappelijk werk, het was geen echte verwaarlozing ..iemand maakte zich zorgen..."En wie mag dat dan wel zijn?"...De persoon wil anoniem blijven...Ik had geen idee wie nu die melding gedaan had, vroeg aan Els of zei het was, en die ging meteen meedenken...door een gesprek met haar kwam ik tot meer inzichten...en belde nogmaals het AMK, gaf openheid van zaken misschien zouden ze helpen...achteraf heb ik nog nooit zo'n slechte zakkenvullende instantie gezien. Mijn contact persoon van Bureau Jeugdzorg werd meteen ingeschakeld en er kwam een dreiging om mijn kiinderen uit huis te plaatsen als Els, mijn maatschappelijk werker en huisarts niet daarvoor een stokje hadden gestoken...Maar Dhr. van B. van Jeugdzorg vond het toch nodig om mijn jongste maar eens onder te brengen bij het traject Bodaert wat eigenlijk een uithuisplaatsing betekende op dagbasis...Overdag was hij intern bij Kompaan. Dit werd gerealiseert in okt. 2006 10 maanden na de "dreiging"en een jaar na de melding...na flink wat wanhoop wie nu de melding had gemaakt werd duidelijk dat mijn schoonzus de melding had gedaan...Net als met een jaar terug bij het bedrijf waar ik werkte en toen alle medewerkers had benaderd, had ik heel mijn wereld op zijn kop gezet  "Wie was de Mol..." Uiteindelijk kwam AMK met het verlossende antwoord nadat  mijn schoonzus het ook even gemeld had bij mijn broer en moeder. Meteen vroeg ik dan als ze zich zo zorgen maakte waarom hielp ze zelf niet, en hoe kon ze weten hoe mijn situatie was. We hadden immers toe al 5 maanden geen contact...Later werd duidelijk dat dit de gebruikelijke handelswijze was van haar om mensen die kritiek gaven een stamp na te geven...Er zou nog zoveel meer volgen...Hoe kon ik haar toen begrijpen, als niemand dat deed...iedereen die ik vroeg waarom dit zo was gelopen, iedere instantie die ik om uitleg vroeg, moesten het antwoord schuldig blijven...Niemand zei je bent er gewoon bij genaaid door je schoonzus. Mijn moeder wist op den duur dat zij het geweest moest zijn, en had ook niets gezegd. Toch was deze situatie nodig, om me wakker te schudden en niet verder weg te zakken...Het contact met mijn moeder heb ik toen ook voor een half jaar verbroken, ik moest mezelf terug vinden en dat kon ik niet met een moeder die zo had gehandeld, zo negatief over me dacht en me demotiveerde. Dat jaar volgde veel fijne en goede dingen, ik vond weer werk bij een gemeente als receptioniste en het ging steeds beter. We kregen weer een opleving..

....totdat ik merkte dat mijn oudste depressief werd, natuurlijk herkende ik de symptomen en zag ik wat er gebeurde. Hij werd ontzettend gepest op school omdat hij anders was. En hij had flink wat problemen met zijn vader. Anders dan mijn moeder sprak ik veel met hem, wat er in hem omging, maar ook over de fouten die ik in mijn depressieperiode had gemaakt. Ik wist zo goed hoe het was om onder in het spiraal te komen, zitten, maar ook om er uit te kruipen...Daarom ging ik ook op zoek naar hulp voor hem, en deze keer liet ik me niet met een kluitje in het riet sturen. Het ging immers om mijn kind en daar moet iedereen vanaf blijven...Maus is net als ik gezegend met een hooggevoeligheid...oftewel HSP...toen we dat nog niet wisten was het voor ons een vervelend gegeven, we konden er niks mee..nu zijn we een goed team wat mensen helpt. We sterken elkaar's gave en daarmee vullen en voelen we elkaar ook goed aan..We zijn bescheiden, en vragen niets voor wat we geven en doen...want we hebben dit gekregen om belangeloos  daar wat goeds mee te doen...Een deel van onze vrienden bestaan ook uit spiritueel interesseerden op allerlei vlakken...en we zijn ergens allemaal bezig met onze eigen groei en  transformatie...

We zijn er trots op dat steeds meer mensen van onze "diensten" gebruik maken, maar maken daar niet ons dagelijks "werk"van...we schieten niet weg zoals sommige in het geheel...We hebben ook veel humor en gebruiken ons kunnen en kunstje ook wel eens op een grappige manier...

Sommige mensen zijn ervan overtuigd dat er na dit leven niets is. Ik ben er zeer zeker van overtuigd dat het wel zo is, meerdere malen ben ik door het oog van de naald gekropen en soms heb ik me meerdere malen afgevraagd hoe heb ik dit nu kunnen overleven. Als kind was ik na de dood van mijn broer ook erg depressief, dat kon ik teruglezen in mijn dagboek, en gedichtenboekje, maar ik kan me ook nog herinneren dat ik ooit het lef had...ja ooit had ik wel het lef...wat ik in 2006 niet had... om een zware ketting aan de zolder reling te maken met een zwaar hangslot..ik sprong.., ik voelde mezelf spartelen en het werd zwart...en ik zag licht, mooi wit licht...toen ik bijkwam was mijn broertje tegen mijn wang aan het slaan...de ijzersterke ketting was gebroken...gelukkig maar denk ik nu.... anders...had ik nooit meegemaakt wat het leven te bieden heeft, ik was een puber van 17, had alleen mijn boeken, mijn tekeningen, mijn dagboek, mijn verdriet en het onbegrip "waarom mijn broer, waarom niet ik...""waarom begrijpt niemand me en ben ik anders"...

Daarom het leven heeft hobbels...een vooraanstaand medium zei ooit na al mijn ellende tegen me: "sommige mensen lopen op een mooi bospad, jij schiet recht de bossen in ruw en zonder richting, zoekt je weg, maar jij bent er eerder dan die via het bospad loopt...Jij komt er wel..."Ik heb bewondering voor je" Dat heb ik toen in mijn oren geknoopt, vooral van het laatste heb ik veel kracht gekregen. Het is toch een bevestiging dat ik het goed doe. Deze bevestiging is belangrijk voor me. Er kan komen wat er nog komt ik zal recht blijven staan, in welke wind, orkaan of ander natuurgeweld dan ook...En ik zal mijn ervaringen delen, maar ook anderen blijven helpen...want dat is onze taak...om samen voor elkaar te zorgen en samen de wereld te redden...de meeste zijn helaas hun doel kwijt...ik niet, zie het helder...daarom ook deze blog weliswaar anoniem, maar wel eerlijk vertellend waar ik mijn levenswijsheid vandaan heb, waar ik ben geweest, waarom ik zo ben als ik ben een Einstein moeder....Met mijn beperkingen/tekortkomingen/twijfels, kennis en goede kwaliteiten...

Sluit ik met een andere mooie tekst af:
Window of hope...geschreven voor een meisje met Leukemie maar ook zo van toepassing voor zovele mensen...

Till next time...and remember...life is what you make it....
Mama Einstein

Happy....

Vandaag een rustig dagje. Gisteren een etentje gehad. Was erg gezellig, maar druk. Dus doen we het vandaag rustig aan. Maus is nog wat ziek, een darminfectie. Dus die heeft vandaag ook een lazy day off...Soms moet er die één zijn, moet je jezelf zo'n dagje gunnen, jezelf trakteren...

Dus doen we vandaag waar we goed in zijn internetten, muziek luisteren en zijn we happy...

Vanaf mijn jeugd heb ik wat met muziek, het troost je als je verdrietig bent, en maakt je blij-er als je happy bent...

Tjen heeft ook een leuke dag gehad, en genoten hij heeft met een groepje leerlingen helpen serveren bij een evenement. Hij komt uitgelaten thuis...mam, de leraar vond dat we het hartstikke goed hadden gedaan...

Daar kan ik van genieten...we are happy...

See you....till next time....

A new dawn, a new day, a new life....

Tja dat is iedere dag voor mij, maar ook voor anderen. Ik leef bij de dag, en volg mijn gevoel, maar vergeet ook nooit om het ook rationeel te bekijken....Ik kan me niet veroorloven fouten te maken die achteraf gevolgen hebben voor mijn kinderen en mij...Maar wat vandaag niet kan, hoeft niet persé vandaag...

Iedere dag is anders en je kan je leven nog zo plannen van te voren...er valt niks te plannen...daar had ik het gisteren nog met een aantal mensen over. Ook na aanleiding van mijn berichtje wat ik op Facebook had geplaatst dat suddert dan ook nog even door mijn hoofd. Zelfs na een aantal uren...
Dat we niet zonder planning kunnen is een feit, vooral als je een beperking hebt. Bij ons "Einsteiners" is dat zelfs erger we wijken er zo weinig mogelijk vanaf,  en iedere verandering kan in chaos of ontreddering uitmonden...veel veranderingen zelfs in tics of een uitbarsting....Letterlijk net een vulkaan, het pruttelt misschien al uren, dagen, maanden en dan opeens komt alles eruit....in alle heftigheid...

Maar om niet een andere weg in te slaan, daar hebben wij ook vaak de neiging toe...
Dat niets zeker is, dat besefte ik op 5 juli 2005...Ik had een volle planning, maar er werd voor mij beslist dat die planning niet doorging:
Gisteren op mijn Facebook: 

©Mama Einstein

"Dan kom je een gedichtje tegen...en denk weer even aan dat ene moment waar je beseft dat het zo over had kunnen zijn...voor mij 5 juli 2005...9.00 uur ik was op weg naar mijn werk, had Tjen bij mijn moeder afgezet en op de provinciale weg naar Berkel-Enschot (waar ik toen werkte) gebeurde het.... Een moment dat een vrachtwagenchauffeur mij over het hoofd zag, van schrik zelfs gas gaf door op de verkeerde pedaal te trappen en me frontaal ramde...Maar onkruid vergaat niet, het was mijn tijd nog niet...gelukkig...
De brandweerman zei: "nou dame ik zit 25 jaar bij de brandweer heb veel gezien, maar nog nooit dat iemand zo'n ongeluk overleefd en nog gewoon aanspreekbaar is en bovendien een meter van een dikke boom en greppel beland. Jij had vandaag een engelbewaarder op je schouder dat kan niet anders"...Toen ik zag wat hij bedoelde en mijn pa zijn erfenis, mijn Toyota'tje 1.5 m korter zag, linkerkant helemaal weggevaagd...het motorblok tegen mijn knieën...tja toen besefte ik pas wat er was gebeurd, en hoeveel geluk ik heb gehad...ook mijn humor behouden, want mijn engelbewaarder is toch wel een spetter...."

Tja lach er maar om achteraf met de nodige humor, maar de werkelijkheid was dus compleet anders

Er gebeurde zoveel met mij die dag, mijn leven was daarna ook nooit meer hetzelfde als voorheen. Het was een groot leermoment, de grootste piek, maar tijdens het verwerken ook het diepste dal...nooit verwacht dat dit zo'n impact op mijn leven en dat van mijn geliefde familie zou hebben. Na een moment van euforie, van "ik heb dit overleefd, nu kan ik alles aan", kwam pas de realiteit het verwerken van deze vervelende gebeurtenis in mijn leven. 

Het begon met mijn baas; nog wel "de baas van het jaar 2004"...met mijn verantwoordelijkheidsgevoel meteen nog geen minuut na het ontwaken, want ik had enkele seconden mijn bewustzijn verloren was ik op zoek naar mijn tas...want ik kwam te laat op mijn werk.. De getuigen die achter me reed opende mijn portier en schrok toen ik lachte  "mijnheer wilt u mijn tas even aangeven"...De beste man had verwacht een lijk aan te treffen en daar zat ik dan helemaal vast in mijn gordel kon geen kanten op en had geen benul wat me was overkomen en dat mijn auto helemaal aan één kant was weggevaagd. Maar ook dat ik met mijn achterwiel in een greppel lag van meters diep. Vergeet ook niet die dikke boom van 2m doorsnee waar ik nog net niet tegen op gebotst was. Ik zag de chauffeur op en neer lopen met angstige ogen, dacht nog die is er erger aan toe dan ik... 

De man pakte mijn tas,  ik vroeg hem meteen mijn baas te bellen, dat deed hij.. Later besefte ik dat het toch wel heel vreemd was dat ik hem eerst mijn baas liet bellen en ik later pas mijn moeder zelf belde. Ze had natuurlijk niet het benul dat een flink ongeluk was. Toen ik haar belde vertelde ik immers nuchter wat er was gebeurd, maar dat ze zich niet druk moest maken ik kon alles bewegen en wist nog wie ik was. Terwijl ik met haar aan het praten was keek ik naar buiten de zon scheen, een prachtige ochtend en ik keek over de weilanden waar ik een half uur geleden ook naar had gekeken en van had genoten...Opeens kwam het in me op om eens de situatie rond mijn favoriete autootje te bekijken...misschien had ik DAT beter niet kunnen doen...Met mijn moeder aan de andere kant van de lijn realiseerde ik me toen pas wat me was overkomen. Mijn auto was total loss...niet dat ik geluk had gehad, maar dat de herinnering aan mijn overleden vader die ik iedere dag had als ik in mijn autootje stapte er nooit meer zou zijn...ik barstte bij die gedachten in snikken uit...

Mijn baas belde mijn broer op na een dag, en toen deze te horen kreeg dat ik toch wel een zwaar ongeluk had gehad en voor langere tijd niet zou komen werken, de foto's zag.... toen begon de ellende pas...Telefoontjes, mailtjes, oproepen bij UWV, en de arbo...Resultaat: Ik werd binnen 6 weken opgehaald door de bedrijfsleider om met morfine mijn werk volledig te hervatten. Bang dat ik gebruik zou gaan maken van de wet van Poortwachter...Het drong niet tot me door, hoe doordacht mijn baas bezig was. Mijn contract werd in oktober verlengd met een jaar, maar ik heb dat jaar niet meer volledig uitgewerkt. De kerstgratificatie was hoog, gelijk aan die van de bedrijfsleider..."ik was de werknemer van het jaar 2005". Werd opgehemeld...
De domper kwam een maand later; januari 2006. Een beoordelingsgesprek dat negatief was, ik begreep er niets van. Anoniem had iemand aangegeven dat ik niet goed functioneerde. En daar kon ik niks mee, anoniem??? Dus ging ik heel het bedrijf af om te vragen, wie dat van mij vond. Natuurlijk kreeg ik geen antwoord, wel toen ik per ongeluk in maart een brief opende van mijn baas. Dat behoorde tenslotte tot mijn taken als management assistente...De eerste regels zal ik nooit meer vergeten: "zoals afgesproken mijn ID; het lijkt me erg leuk om bij jullie als management assistente te komen werken...per april ben ik beschikbaar"...De grond zakte weg onder mijn voeten..vol ongeloof keek ik nogmaals naar de brief en naar de foto van een lachende vrouw...Zij kreeg mijn baan, en ik wist nog van niets....Uiteraard werd dat keurig opgelost door "de baas van het jaar 2004". Die had het al helemaal uitgedokterd. Je gaat de ziektewet in omdat je het emotioneel moeilijk hebt gekregen vanwege je ongeluk. Heb je lekker rust, kan je voor je kinderen zorgen, en het komt helemaal goed...Er was toch geen andere mogelijkheid, er was al een ander aangenomen...Dus accepteerde ik maar wat me overkwam. In oktober zou ik ziek uit dienst gaan, maar de "nieuwe" management assistente was me vergeten bij die afdeling van het UWV aan te melden dus dat betekende dat ik 3 maanden van okt-jan 2007 geen uitkering had.Toen was één en ander pas verwerkt en gecorrigeerd, en kreeg ik met terug werkende kracht mijn uitkering van 3 maanden. Het ene uiterste met het andere....
De eerste maanden vielen nog mee, we waren creatief, en ik had nog een buffer. Ik probeerde op een manier toch nog te verbloemen dat we crisis hadden. We maakte een tent in huis, lagen samen onder de deken zodat de verwarming niet aan hoefde. Het was survival..Maar omdat hulp uitbleef..werd het alleen maar meer survivallen... 
De feestmaand was een ramp. Geen inkomsten, geen feest. Dan besef je pas wat je nodig hebt in zo'n maand. We aten wat er nog in de vriezer lag, toen die leeg was klaagde ze voortdurend over honger...Ik vocht, kwam voor mijn kinderen en mezelf op...geen passief gedrag schouders eronder...Mijn pa zou trots op me zijn...Alles heb ik afgebeld, gezocht om een voorschot te krijgen, opvang vanuit de gemeente, niets...
Over participatie gesproken...Het ergste vond ik het nog wel voor mijn kinderen, geen sinterklaas, ze waren 9 en 10 en geloofde er beiden nog in. Hoe vertel je dat als andere kinderen zoveel cadeautjes krijgen en sinterklaas slaat hun over. Ach krijgen jullie volgend jaar extra veel...Het brak mijn hart als moeder, ik verloor langzaam mijn strijdkracht om te overleven...

Ik voelde me zo alleen...had geen sociaal netwerk, niemand...ik schaamde me, ooit had ik een baan, ik was belangrijk, had nut. Nu had ik gefaald als medewerkster, als mens, wat me nog het meeste deed als moeder...hoe kon ik hun in de ogen aankijken...ik vroeg om hulp, maar die kwam er niet, belde dagelijks met mijn voormalige baas, UWV, en andere instanties, op gesprek bij de huisarts, maatschappelijk werk, ging zelfs schooien in de buurt en op school. De rekening van mijn mobiel steeg steeds meer daardoor en uiteindelijk werd ik afgesloten...het was stil...ik had een depressie...mijn diepste dal...

Dus plannen...??? het leven komt zoals het komt en is zoals het is...Dat heb ik toen geleerd...Ook dat je niet altijd iedereen moet vertrouwen en als integer moet zien...Achteraf kreeg ik te horen dat mijn baas de maanden na mijn ongeluk had getracht een letselschade te verhalen bij het transportbedrijf van de chauffeur die het ongeluk had veroorzaakt. Maar het kon niet voldoende aannemelijk gemaakt worden...Om die reden werd mijn contract dus verlengd...Mijn baas, een familieman zo profileerde hij zich, zelf een gezin met kinderen in dezelfde leeftijd dan mijn kinderen...weer een moment waarin ik niet kan begrijpen dat mensen dit soort beslissingen nemen over een ander hun rug...maar ik laat het verder rusten...Soms kun je niet alles begrijpen in het leven, andere mensen maken zelf hun keuzes en zullen zich ooit hiervoor moeten verantwoorden als hun levenspad ten einde is...
Alles was niet voor niets en dat weet ik nu anno 2013, maar al te goed....

Nu weet ik alles veel beter te waarderen, we hebben de afgelopen jaren een hechte band als gezin gehad door deze vervelende periode, en zelf heb ik door wat ik heb moeten ondergaan een oerkracht van DAT nooit meer...I will survive...ondanks al mijn gebeurtenissen en hoogtepunten tot dusver in mijn leven geloof ik nog steeds erin dat je op je levenspad krijgt wat voor jou een leermoment moet zijn zowel de positieve als de negatieve momenten...Al ben ik er nog lang niet en zal ik zeker nog veel hobbels meemaken, in mijn levenspad...

©Mama Einstein

            Het komt zoals het komt.....mijn lijfspreuk

Het begin is gemaakt, welk begin?....

Wat heb ik te bieden?..Als mama Einstein? Kennis, levenservaring als moeder en zelf natuurlijk ook als autist. Dus een echte ervaringsdeskundige op dat gebied. Ik ben daarom ook deze blog gestart, om te delen, te helpen, maar ook inzage te geven  in mijn leven...om andere een positieve impuls te geven een lach en een traan, steun...ik vertel ook met terug werkende kracht over het verleden, afgewisseld door mijn ervaringen in het huidige dagelijkse leven...of daar interesse voor bestaat geen idee, maar ik heb al langer het gevoel dat ik dit maar eens moet doen, dus een Blog is geboren:

Mama Einstein

Zal meteen maar met een voorstelronde beginnen, of blijf ik liever anoniem. Vanalles gaat er door mijn hoofd, zoals altijd. Maar dat hoort bij mijn ziekte, stoornis, aangeboren afwijking of invaliditeit. Het klinkt allemaal zo overdreven en zielig dus hou ik het bij beperking...maar is het een beperking. Nee soms niet, dan denk ik dat (andere) mensen zelf een beperking hebben omdat ze oordelen over anderen, ook over mij...ga maar eens een dag in de schoenen staan van een persoon die het stoornis van Asperger heeft of syndroom dat klinkt gelijk wat vriendelijker. Waarom word soms de ene en dan weer de andere naam gekozen? Vanaf nu word het voor mij syndroom...al verwant ik een syndroom ook weer naar het syndroom van Down, wil je als mama Einstein tot die categorie behoren van syndromen?...nu merk ik dat ik notabele ook aan het oordelen ben. Het verschilt gewoon wat IQ-tjes...maar zeggen die wat...Nee...

Tijdens mijn autisme (diagnose)test kreeg ik een "leuke" test. We zaten in één van de drukste straten van het centrum van Tilburg. Het raam stond open, en als autist, tja ik ben het en mag mezelf zo noemen...

werd ik dus afgeleid van mijn testje en focuste ik me de geluiden buiten, of beter het lawaai. Dus kreeg ik 20 voorwerpen, die ik met mijn fotografisch geheugen zo had kunnen opnoemen in een rustige omgeving omdat ik me had kunnen focussen en kunnen concentreren op de voorwerpen die in de kamer stonden na 3 keer herhalen durfde ik niet nogmaals voor de 4e keer te vragen van:"Davy wil je nogmaals nog een keertje de laatste 10 opnoemen". Maar ook durfde ik niet te vragen of het raam dicht mocht. Ik sloeg dicht en zei alleen "waterkoker" het laatste voorwerp. Een laatste test eindigde ook zo...daarmee werd mijn diagnose op een foutieve basis gebaseerd en kreeg ik met een verbaal hoog IQ en en een hoogbegaafdheid(wat later bleek uit een intelligentietest) een verbale IQ van 80 net zo hoog als zeer zwakbegaafd. En een diagnose PDD-NOS. Ach zei de psycholoog dat maakt niets uit volgend jaar is alles hetzelfde dan bestaat er alleen nog maar ASS oftewel autisme. Maar hoe leg je zo'n knul uit dat je graag een goede diagnose hebt en niet dat je jezelf niet verbaal kan uiten door een simpele test die door een open raam de mist inging. "Ach, jij en ik weten dat je Asperger hebt, en dat is voldoende. Daar gaan we verder mee tijdens de behandeling". Tja dat het niet altijd werkt met het stellen van Diagnoses weet ik maar al te goed niet alleen bij dit bureau, maar ook in het ziekenhuis, en bij de GGZ. Mijn kinderen gingen me voor. De oudste Maus van 18(ook een Einstein)en Tjen(een drukke Batman(ADHD/MCDD))van 16.

Dus hier zit je dan een blog te lezen van een Asperger met een verbaal IQ van 80, erg uniek, erg speciaal, maar dat zijn we ook allemaal. Niemand is hetzelfde...

Ik kreeg het eerste met een beperking te maken in 2000 toen mijn jongste Tjen een diagnose kreeg van het RIAGG(GGZ) dat hij op 3 jarige ADHD had en dat ik hem maar Ritalin moest geven. Ik schrok ervan en vroeg raad aan zijn peuter juf. En natuurlijk heb ik hem dat NIET gegeven, dat vergif, die drugs...sterker ik schrok zo erg dat zorginstanties 3 jarige dit laten innemen, dat ik niet meer naar de GGZ terugging. Ik had er absoluut geen vertrouwen in, het voelde niet goed. Brieven die kwamen scheurde ik gewoon kapot, zo dan is het er niet en heeft hij het ook niet...niet erg intelligent, maar voor mij een vorm van ontkenning. Toch kwam ik jaren later weer bij hun terecht omdat ik een zorgindicatie wilde aanvragen voor een PGB(persoonsgebonden  budget). Daarbij werd natuurlijk meteen gevraagd waarom ik niet meer was gekomen. Het antwoord was simpel, ik lag in scheiding had genoeg aan mijn hoofd. End at was ook één van de waarheden...

Na jaren was mijn oudste aan de beurt, om precies te zijn 2006. Net naar mijn depressie, werd hij depressief. Ik dacht eerst nog hij kopieert maar net als ik had hij jaren opgekropt, een muur gebouwd en was het vaatje vol...depressie, verdriet volgde, maar ook verminkte hij zichzelf met een scheermesje. Wat werd dat kind gepest op school, hij wilde er niet meer zijn, voelde zich niets.
Dus na mijn negatieve ervaringen met GGZ maar naar het ziekenhuis. Daar aangekomen eerst naar de kinderarts, mijn verhaal, daarna door naar de psychologe. Ook daar na meer dan een jaar,  diversen trajecten, tests, gesprekken met een psychologe die met haar tics en chaotische handelswijze zelf niet zou misstaan in haar cliëntenbestand een telefoontje: "Sorry, mevrouw maar ik heb het nu pas door(na meer dan een jaar en wekelijks 1 a 2 gesprekken en ziekenhuisbezoeken) ...heel de tijd ingezoomd op de loyaliteitsproblematiek van de echtscheiding van u en uw ex; de vader van Maus maar nu viel ineens het kwartje wat als Maus nu eens autistisch is. En daarom gemakkelijk afstand kon nemen van zijn vader, dat hij daardoor niet depressief was, maar het feit dat hij niet begrepen werd, doordat hij zijn eigen beslissing heeft genomen. Ik begreep haar helemaal niet, blijkbaar dacht ze dat ik ook een opleiding psychologie had gevolgd of had ze misschien een pilletje uit de kast gesnoept?. Ik verwijs u naar onze Psychiater en die kan na een aantal gesprekken een diagnose stellen...

Zeker weer een persoon die vanuit zijn paranormale kunnen op afstand een beeld heeft van mijn kind, of misschien als ik geluk heb vlug zijn dossier doorneemt. Na 2 gesprekken van nog geen uur(een half uurtje met the Maus wist de Belgische mijnheer, die zeker ook tot dezelfde categorie behoorde als ons Einsteiners dat het de stoornis van Asperger was. Maar mama Einstein had daar nog nooit van gehoord. De grond zakte weg onder haar voeten, een stoornis, wat zou het nu werkelijk inhouden???
Ach daar hebben we internet voor en in 2007 was ik vaardig genoeg als digi-nerd om daar alles over te vinden in mijn research...
Ik zag de vieze nagels, met zwarte randen van mijnheer en vroeg me op de vroege ochtend(want we hadden de eerste afspraak) af wat hij had gedaan om zo'n  smerige hand te geven...Hebben ze in België geen zeep, of klust hij aan zijn auto, olie is moeilijk te verwijderen het gaat zelfs in je poriën zitten. Of misschien autopech...Als ik hem zag, dacht ik gelijk aan een oude oldtimer...En zo denkt een Einstein mama, een Asperger die ieder detail ziet, en zich daar ook nog eens van alles over afvraagt.
 's avonds dus een vol hoofd heeft en daardoor niet kan slapen...ja Einsteiners leven vaak 's nachts, geen mensen, dan is het rustig, dan zijn we creatief ieder op ons eigen vakgebied(en)...of een uit de hand gelopen hobby...

Nu ook weer het is half 4 's nachts, en ik weet dat ik moet gaan slapen, morgen ben ik nl weer Mama Einstein en wacht mijn taak en plicht...het zorgen voor mijn kids...daarna ben ik vrij, is dat wel zo...

Slaap lekker..till next time...
Mama Einstein...