Life is what you make it...

Op dit moment is alles allright net als in het liedje van Talk Talk- Life is what you make it...

Baby, life's what you make it

Can't escape it

Baby, yesterday's favourite

Don't you hate it

Everything's all right

Life's what you make it

Everything's all right

Baby, life's what you make it

Don't backdate it

Baby, don't try to shade it

Beauty's naked

Everything's all right

Life's what you make it

Everything's all right

Life's what you make it

Baby, life's what you make it

Celebrate it

Anticipate it

Yesterday's faded

Nothing can change it

Life's what you make it

Everything's all right

Life's what you make it

Everything's all right

Life's what you make it

Everything's all right

Maar dat was natuurlijk wel eens anders, meerdere malen zelfs net als bij andere mensen heb ik ook mijn hobbels gehad en ken ik daardoor ook het klappen van de zweep en hoe ironisch is dat echt het klappen van de zweep geweest. Soms letterlijk een klap in mijn gezicht, gewoon omdat je goedgelovig bent, denkt dat je mensen kunt vertrouwen of omdat je het goede in mensen wil blijven zien.

Eén van die hobbels was mijn depressie van 2005, welliswaar van korte duur want ik betaalde daarvoor een hele hoge rekening waardoor ik me nog meer af zonderde, niemand meer vertrouwde...behalve een huisvriend en mijn huisarts en zijn vrouw die directrice was op het basisonderwijs van mijn kinderen..In het diepste dal leer je je vrienden kennen, maar ook je "vijanden" die vaak gekleed gaan in een schaapstuniek. Soms verwacht je ook niet dat het juist degene zijn die heel vervan je af staan of heel dicht bij je staan. Iedereen heeft wel een reden om de dingen te doen die hij in zijn leven doet, of zegt...

Het begin van mijn depressie was ik keurig naar mijn huisarts gegaan en had ik hem verteld dat ik me depressief voelde, veel huilde en niet prettig voelde...later zag ik mijn patiëntdossier en las dat hij al snel door had dat het mis met me dreigde te gaan. dus hem geen blaam dat instanties en de maatschappij niets deed. Dus ging ik nadat ik thuis kwam te zitten, en mijn baan was ingepikt...had dit zo'n impact op me dat ik niet wist hoe ik hiermee moest handle...hier had ik een baan en werd ik geprezen, daar (binnen zo goed als een maand)werd ik de grond in getrapt en 3 maanden later zat ik thuis zonder baan..de eerste maanden verdooft van wat was me overkomen, daarna kwam er verdriet en boosheid voor in de plaats...De huisarts tuurde me door naar GGZ en die lieten me na 5 lange gesprekken weer gaan.."Mevrouw u heft veel meegemaakt, en het niet gemakkelijk...maar u mankeert niets en er is geen dreiging". Dreiging vroeg ik? Ja u heeft toch geen zelfmoordneigingen...het was stil, ik dacht straks nemen ze me op dus zeg ik maar vlug nee...Vertelde maar niet dat ik al een heel scenario-draaiboek en testament had liggen voor het geval dat ik het lef zou krijgen...Maar wilde ik alles wel opgeven?...

Dus weer weg, maand later weer naar huisarts, het was toen ondertussen oktober 2006 mijn relatie was ondertussen beëindigd  Het bleek dat hij ook jaren op mijn centen had geteerd en die waren er nu niet meer...Vooral omdat je dan achteraf hoort dat hij na 3 maanden alweer iemand anders had en een jaar later met haar ging trouwen. Nadat ik geen uitkering kreeg ging ook Els de vrouw van mijn huisarts zich ermee bemoeien...Wat heb ik steun aan dat mens gehad, keer op keer liet ze me toch weer even dat sprankje hoop zien en trok ze me daar toch weer even op het droge. Ze regelde in december een inzamelactie zodat mijn kinderen toch met kerst te eten hadden weliswaar voor alle gezinnen die het met kerst niet breed hadden. Maar wel na een gesprek met mij over onze benarde situatie. 3 grote dozen met levensmiddelen werden bezorgd. We hebben er heel de kerst en kerstvakantie van gegeten..soms de meest vreemde dingen, want iedereen had wat gegeven...sommige zelfs dingen over de datum...kun je jezelf dat voorstellen dat je iemand dat gunt een leverpastei in blik van een jaar ervoor. Ik dekte de tafel mooi en ondanks mijn verdriet probeerde ik toch voor mijn kinderen er wat van te maken...naar de kerk gingen we niet,want de kerk kwam ook niet naar mij ook al had ik daar ook om hulp gevraagd. Inwendig wist ik dat ik op dat moment mijn dieptepunt had bereikt, dagelijks dacht ik aan verlossing voor mijn kinderen en mezelf...ik liep als een zombie op automatisch piloot rond...De kinderen moeste naar hun vader en wilde niet, Maurice waarschijnlijk ook omdat hij zich zorgen maakte over mij...dat ik dan alleen was. De band met mijn moeder was minimaal en mijn broer zag ik al een half jaar niet meer na een ruzie met mijn schoonzus. Ja ik draai niet om de pot heen en was eerlijk geweest tegen haar, helaas kon ze daar niets mee en niet tegen kritiek dus betekende dat dat mijn broer haar gedwee moest volgen en ook het contact verbrak.

Terwijl kerst een feest was van verlichting viel er bij mij een brief op de mat van het AMK...Er was een melding van verwaardelozing gedaan bij hun...Door mijn labiele toestand zakte ik nog verder weg...Kwam ook nog bij dat Maurice hysterisch belde dat hij niet mocht bellen en de mobiel van papa had gepikt om mij wel even te mogen horen..."mama ik wil hier weg"...maar mama kon niets bieden dan verdriet en ellende..geen fatsoenlijk eten, geen feest..."jongen je blijft bij papa, want die vind dat ook wel eens leuk"...Opeens veel lawaai...mama...HELP HELP...papa slaat me...oma Piet doe iets...en toen tuuttuut....Terugbellen kon niet want ik was over mijn bel tegoed heen...dus het enige wat ik kon was huilen...'s avonds belde mijn moeder ik huilde en vroeg of ze mijn ex wilde bellen en dat ik me zorgen maakte...Ze zei dat ik me niet zo moest aanstellen en dat het wel goed zou komen...Ik werd boos..".mam hoe kun je dat zeggen ik kan geen meter meer rijden omdat de benzine op is en ik niets meer kan betalen ook geen eten, mijn verzekeringen en huur zijn al 3 maanden niet meer betaald en jij doet net of je neus bloeit en zegt dat ik me aanstel..."Mijn moeder was altijd al een beetje gesloten emotioneel geblokkeerde moeder, ik had daarom ook geen goede band met haar, soms leek ze zo gevoelloos, vol onbegrip...misschien omdat ze zelf zoveel had meegemaakt vroeg moeder dood, zoon op 16 jarige leeftijd dood door leukemie, vader alcoholist, en haar man  op 55 jarige leeftijd dood aan longkanker...Ze had daardoor een muur gecrieeert...We hadden nooit een moeder-dochter band die ik zo graag had, dat kwam pas veel later...toen we elkaar beter gingen begrijpen en respecteren..vroeger waren we zelfs meer "zussen"die voortdurend aan het ruziën waren waar mijn vader vaak tussen moest komen. Jaloers keek ik vaak naar meiden die met hun moeder heerlijk aan het winkelen waren, mijn moeder roetste van de ene winkel naar de andere. Als we in het midden bleven lopen van de winkelstraat kruiste we haar geregeld. Best grappig, maar als je hulp en een schouder nodig hebt is niets grappig, niets leuk...Ik vertelde haar van de brief en huilde weer...maar ze bleef kortaf en zonder begrip...Ik werd boos "Zo hoeft het allemaal niet meer voor mij"en gooide hem erop...Er werd niet teruggebeld...Ok dacht ik dan niet...en huilde me die nacht in slaap...De dag erop werd ik pas in de middag wakker...ik had een afspraak met mijn moeder maar dacht ik ga niet dat beetje benzine oprijden om haar onbegrip aan te horen...ze bekijkt het maar...Opeens werd er aangebeld, ach die komt wel terug...nogmaals maar nu langer...dus vlug mijn badjas aan...
Ik schrok me wezenloos in mijn roze badjas, mijn haren nog likkende nat zo onder de douche vandaan.Voor het achterraam stond  mijn broer hard bonkend op de raam, mijn schoonzus sloeg me bijna in mijn gezicht...geschrokken keek ik hen aan, het was net een fil waari ik in terrecht was gekomen...wat gebeurde hier ze schelde en vloekte naar me...allemaal gebaren..."wij dachten dat je jezelf wat had aangedaan"...??? Hoezo..."Je zou naar ons mam gaan en ze heeft je meerdere malen gebeld"...Ik begreep niet helemaal wat me overkwam...maar mijn moeder had mijn broertje gestuurd om te kijken of ik mezelf wat had aangedaan dus die was blijkbaar al opgefokt dat hij naar mij toe moest...Ik had van mijn schoonzus het idee dat ze genoot van het feit om zo tegen me te doen, en ik vroeg ze om te vertrekken, zij nog flink schreeuwend en theatraal ...Met de opmerking als ik dat zou overwegen dat ik dat in stilte zou doen en dat dan tegen niemand wat zou zeggen... ik hou niet van belangstelling..en bemoeizucht! Mijn broertje had dat kunnen weten. Ze vertrokken en het was stil...

In Januari had ik een telefonisch gesprek met AMK bij het maatschappelijk werk, het was geen echte verwaarlozing ..iemand maakte zich zorgen..."En wie mag dat dan wel zijn?"...De persoon wil anoniem blijven...Ik had geen idee wie nu die melding gedaan had, vroeg aan Els of zei het was, en die ging meteen meedenken...door een gesprek met haar kwam ik tot meer inzichten...en belde nogmaals het AMK, gaf openheid van zaken misschien zouden ze helpen...achteraf heb ik nog nooit zo'n slechte zakkenvullende instantie gezien. Mijn contact persoon van Bureau Jeugdzorg werd meteen ingeschakeld en er kwam een dreiging om mijn kiinderen uit huis te plaatsen als Els, mijn maatschappelijk werker en huisarts niet daarvoor een stokje hadden gestoken...Maar Dhr. van B. van Jeugdzorg vond het toch nodig om mijn jongste maar eens onder te brengen bij het traject Bodaert wat eigenlijk een uithuisplaatsing betekende op dagbasis...Overdag was hij intern bij Kompaan. Dit werd gerealiseert in okt. 2006 10 maanden na de "dreiging"en een jaar na de melding...na flink wat wanhoop wie nu de melding had gemaakt werd duidelijk dat mijn schoonzus de melding had gedaan...Net als met een jaar terug bij het bedrijf waar ik werkte en toen alle medewerkers had benaderd, had ik heel mijn wereld op zijn kop gezet  "Wie was de Mol..." Uiteindelijk kwam AMK met het verlossende antwoord nadat  mijn schoonzus het ook even gemeld had bij mijn broer en moeder. Meteen vroeg ik dan als ze zich zo zorgen maakte waarom hielp ze zelf niet, en hoe kon ze weten hoe mijn situatie was. We hadden immers toe al 5 maanden geen contact...Later werd duidelijk dat dit de gebruikelijke handelswijze was van haar om mensen die kritiek gaven een stamp na te geven...Er zou nog zoveel meer volgen...Hoe kon ik haar toen begrijpen, als niemand dat deed...iedereen die ik vroeg waarom dit zo was gelopen, iedere instantie die ik om uitleg vroeg, moesten het antwoord schuldig blijven...Niemand zei je bent er gewoon bij genaaid door je schoonzus. Mijn moeder wist op den duur dat zij het geweest moest zijn, en had ook niets gezegd. Toch was deze situatie nodig, om me wakker te schudden en niet verder weg te zakken...Het contact met mijn moeder heb ik toen ook voor een half jaar verbroken, ik moest mezelf terug vinden en dat kon ik niet met een moeder die zo had gehandeld, zo negatief over me dacht en me demotiveerde. Dat jaar volgde veel fijne en goede dingen, ik vond weer werk bij een gemeente als receptioniste en het ging steeds beter. We kregen weer een opleving..

....totdat ik merkte dat mijn oudste depressief werd, natuurlijk herkende ik de symptomen en zag ik wat er gebeurde. Hij werd ontzettend gepest op school omdat hij anders was. En hij had flink wat problemen met zijn vader. Anders dan mijn moeder sprak ik veel met hem, wat er in hem omging, maar ook over de fouten die ik in mijn depressieperiode had gemaakt. Ik wist zo goed hoe het was om onder in het spiraal te komen, zitten, maar ook om er uit te kruipen...Daarom ging ik ook op zoek naar hulp voor hem, en deze keer liet ik me niet met een kluitje in het riet sturen. Het ging immers om mijn kind en daar moet iedereen vanaf blijven...Maus is net als ik gezegend met een hooggevoeligheid...oftewel HSP...toen we dat nog niet wisten was het voor ons een vervelend gegeven, we konden er niks mee..nu zijn we een goed team wat mensen helpt. We sterken elkaar's gave en daarmee vullen en voelen we elkaar ook goed aan..We zijn bescheiden, en vragen niets voor wat we geven en doen...want we hebben dit gekregen om belangeloos  daar wat goeds mee te doen...Een deel van onze vrienden bestaan ook uit spiritueel interesseerden op allerlei vlakken...en we zijn ergens allemaal bezig met onze eigen groei en  transformatie...

We zijn er trots op dat steeds meer mensen van onze "diensten" gebruik maken, maar maken daar niet ons dagelijks "werk"van...we schieten niet weg zoals sommige in het geheel...We hebben ook veel humor en gebruiken ons kunnen en kunstje ook wel eens op een grappige manier...

Sommige mensen zijn ervan overtuigd dat er na dit leven niets is. Ik ben er zeer zeker van overtuigd dat het wel zo is, meerdere malen ben ik door het oog van de naald gekropen en soms heb ik me meerdere malen afgevraagd hoe heb ik dit nu kunnen overleven. Als kind was ik na de dood van mijn broer ook erg depressief, dat kon ik teruglezen in mijn dagboek, en gedichtenboekje, maar ik kan me ook nog herinneren dat ik ooit het lef had...ja ooit had ik wel het lef...wat ik in 2006 niet had... om een zware ketting aan de zolder reling te maken met een zwaar hangslot..ik sprong.., ik voelde mezelf spartelen en het werd zwart...en ik zag licht, mooi wit licht...toen ik bijkwam was mijn broertje tegen mijn wang aan het slaan...de ijzersterke ketting was gebroken...gelukkig maar denk ik nu.... anders...had ik nooit meegemaakt wat het leven te bieden heeft, ik was een puber van 17, had alleen mijn boeken, mijn tekeningen, mijn dagboek, mijn verdriet en het onbegrip "waarom mijn broer, waarom niet ik...""waarom begrijpt niemand me en ben ik anders"...

Daarom het leven heeft hobbels...een vooraanstaand medium zei ooit na al mijn ellende tegen me: "sommige mensen lopen op een mooi bospad, jij schiet recht de bossen in ruw en zonder richting, zoekt je weg, maar jij bent er eerder dan die via het bospad loopt...Jij komt er wel..."Ik heb bewondering voor je" Dat heb ik toen in mijn oren geknoopt, vooral van het laatste heb ik veel kracht gekregen. Het is toch een bevestiging dat ik het goed doe. Deze bevestiging is belangrijk voor me. Er kan komen wat er nog komt ik zal recht blijven staan, in welke wind, orkaan of ander natuurgeweld dan ook...En ik zal mijn ervaringen delen, maar ook anderen blijven helpen...want dat is onze taak...om samen voor elkaar te zorgen en samen de wereld te redden...de meeste zijn helaas hun doel kwijt...ik niet, zie het helder...daarom ook deze blog weliswaar anoniem, maar wel eerlijk vertellend waar ik mijn levenswijsheid vandaan heb, waar ik ben geweest, waarom ik zo ben als ik ben een Einstein moeder....Met mijn beperkingen/tekortkomingen/twijfels, kennis en goede kwaliteiten...

Sluit ik met een andere mooie tekst af:
Window of hope...geschreven voor een meisje met Leukemie maar ook zo van toepassing voor zovele mensen...

Till next time...and remember...life is what you make it....
Mama Einstein