Tja dat is iedere dag voor mij, maar ook voor anderen. Ik leef bij de dag, en volg mijn gevoel, maar vergeet ook nooit om het ook rationeel te bekijken....Ik kan me niet veroorloven fouten te maken die achteraf gevolgen hebben voor mijn kinderen en mij...Maar wat vandaag niet kan, hoeft niet persé vandaag...
Iedere dag is anders en je kan je leven nog zo plannen van te voren...er valt niks te plannen...daar had ik het gisteren nog met een aantal mensen over. Ook na aanleiding van mijn berichtje wat ik op Facebook had geplaatst dat suddert dan ook nog even door mijn hoofd. Zelfs na een aantal uren...
Dat we niet zonder planning kunnen is een feit, vooral als je een beperking hebt. Bij ons "Einsteiners" is dat zelfs erger we wijken er zo weinig mogelijk vanaf, en iedere verandering kan in chaos of ontreddering uitmonden...veel veranderingen zelfs in tics of een uitbarsting....Letterlijk net een vulkaan, het pruttelt misschien al uren, dagen, maanden en dan opeens komt alles eruit....in alle heftigheid...
Maar om niet een andere weg in te slaan, daar hebben wij ook vaak de neiging toe...
Dat niets zeker is, dat besefte ik op 5 juli 2005...Ik had een volle planning, maar er werd voor mij beslist dat die planning niet doorging:
Gisteren op mijn Facebook:
©Mama EinsteinDe brandweerman zei: "nou dame ik zit 25 jaar bij de brandweer heb veel gezien, maar nog nooit dat iemand zo'n ongeluk overleefd en nog gewoon aanspreekbaar is en bovendien een meter van een dikke boom en greppel beland. Jij had vandaag een engelbewaarder op je schouder dat kan niet anders"...Toen ik zag wat hij bedoelde en mijn pa zijn erfenis, mijn Toyota'tje 1.5 m korter zag, linkerkant helemaal weggevaagd...het motorblok tegen mijn knieën...tja toen besefte ik pas wat er was gebeurd, en hoeveel geluk ik heb gehad...ook mijn humor behouden, want mijn engelbewaarder is toch wel een spetter...."
Tja lach er maar om achteraf met de nodige humor, maar de werkelijkheid was dus compleet anders
Er gebeurde zoveel met mij die dag, mijn leven was daarna ook nooit meer hetzelfde als voorheen. Het was een groot leermoment, de grootste piek, maar tijdens het verwerken ook het diepste dal...nooit verwacht dat dit zo'n impact op mijn leven en dat van mijn geliefde familie zou hebben. Na een moment van euforie, van "ik heb dit overleefd, nu kan ik alles aan", kwam pas de realiteit het verwerken van deze vervelende gebeurtenis in mijn leven.
Het begon met mijn baas; nog wel "de baas van het jaar 2004"...met mijn verantwoordelijkheidsgevoel meteen nog geen minuut na het ontwaken, want ik had enkele seconden mijn bewustzijn verloren was ik op zoek naar mijn tas...want ik kwam te laat op mijn werk.. De getuigen die achter me reed opende mijn portier en schrok toen ik lachte "mijnheer wilt u mijn tas even aangeven"...De beste man had verwacht een lijk aan te treffen en daar zat ik dan helemaal vast in mijn gordel kon geen kanten op en had geen benul wat me was overkomen en dat mijn auto helemaal aan één kant was weggevaagd. Maar ook dat ik met mijn achterwiel in een greppel lag van meters diep. Vergeet ook niet die dikke boom van 2m doorsnee waar ik nog net niet tegen op gebotst was. Ik zag de chauffeur op en neer lopen met angstige ogen, dacht nog die is er erger aan toe dan ik...
De man pakte mijn tas, ik vroeg hem meteen mijn baas te bellen, dat deed hij.. Later besefte ik dat het toch wel heel vreemd was dat ik hem eerst mijn baas liet bellen en ik later pas mijn moeder zelf belde. Ze had natuurlijk niet het benul dat een flink ongeluk was. Toen ik haar belde vertelde ik immers nuchter wat er was gebeurd, maar dat ze zich niet druk moest maken ik kon alles bewegen en wist nog wie ik was. Terwijl ik met haar aan het praten was keek ik naar buiten de zon scheen, een prachtige ochtend en ik keek over de weilanden waar ik een half uur geleden ook naar had gekeken en van had genoten...Opeens kwam het in me op om eens de situatie rond mijn favoriete autootje te bekijken...misschien had ik DAT beter niet kunnen doen...Met mijn moeder aan de andere kant van de lijn realiseerde ik me toen pas wat me was overkomen. Mijn auto was total loss...niet dat ik geluk had gehad, maar dat de herinnering aan mijn overleden vader die ik iedere dag had als ik in mijn autootje stapte er nooit meer zou zijn...ik barstte bij die gedachten in snikken uit...
Mijn baas belde mijn broer op na een dag, en toen deze te horen kreeg dat ik toch wel een zwaar ongeluk had gehad en voor langere tijd niet zou komen werken, de foto's zag.... toen begon de ellende pas...Telefoontjes, mailtjes, oproepen bij UWV, en de arbo...Resultaat: Ik werd binnen 6 weken opgehaald door de bedrijfsleider om met morfine mijn werk volledig te hervatten. Bang dat ik gebruik zou gaan maken van de wet van Poortwachter...Het drong niet tot me door, hoe doordacht mijn baas bezig was. Mijn contract werd in oktober verlengd met een jaar, maar ik heb dat jaar niet meer volledig uitgewerkt. De kerstgratificatie was hoog, gelijk aan die van de bedrijfsleider..."ik was de werknemer van het jaar 2005". Werd opgehemeld...
De domper kwam een maand later; januari 2006. Een beoordelingsgesprek dat negatief was, ik begreep er niets van. Anoniem had iemand aangegeven dat ik niet goed functioneerde. En daar kon ik niks mee, anoniem??? Dus ging ik heel het bedrijf af om te vragen, wie dat van mij vond. Natuurlijk kreeg ik geen antwoord, wel toen ik per ongeluk in maart een brief opende van mijn baas. Dat behoorde tenslotte tot mijn taken als management assistente...De eerste regels zal ik nooit meer vergeten: "zoals afgesproken mijn ID; het lijkt me erg leuk om bij jullie als management assistente te komen werken...per april ben ik beschikbaar"...De grond zakte weg onder mijn voeten..vol ongeloof keek ik nogmaals naar de brief en naar de foto van een lachende vrouw...Zij kreeg mijn baan, en ik wist nog van niets....Uiteraard werd dat keurig opgelost door "de baas van het jaar 2004". Die had het al helemaal uitgedokterd. Je gaat de ziektewet in omdat je het emotioneel moeilijk hebt gekregen vanwege je ongeluk. Heb je lekker rust, kan je voor je kinderen zorgen, en het komt helemaal goed...Er was toch geen andere mogelijkheid, er was al een ander aangenomen...Dus accepteerde ik maar wat me overkwam. In oktober zou ik ziek uit dienst gaan, maar de "nieuwe" management assistente was me vergeten bij die afdeling van het UWV aan te melden dus dat betekende dat ik 3 maanden van okt-jan 2007 geen uitkering had.Toen was één en ander pas verwerkt en gecorrigeerd, en kreeg ik met terug werkende kracht mijn uitkering van 3 maanden. Het ene uiterste met het andere....
De eerste maanden vielen nog mee, we waren creatief, en ik had nog een buffer. Ik probeerde op een manier toch nog te verbloemen dat we crisis hadden. We maakte een tent in huis, lagen samen onder de deken zodat de verwarming niet aan hoefde. Het was survival..Maar omdat hulp uitbleef..werd het alleen maar meer survivallen...
De feestmaand was een ramp. Geen inkomsten, geen feest. Dan besef je pas wat je nodig hebt in zo'n maand. We aten wat er nog in de vriezer lag, toen die leeg was klaagde ze voortdurend over honger...Ik vocht, kwam voor mijn kinderen en mezelf op...geen passief gedrag schouders eronder...Mijn pa zou trots op me zijn...Alles heb ik afgebeld, gezocht om een voorschot te krijgen, opvang vanuit de gemeente, niets...
Over participatie gesproken...Het ergste vond ik het nog wel voor mijn kinderen, geen sinterklaas, ze waren 9 en 10 en geloofde er beiden nog in. Hoe vertel je dat als andere kinderen zoveel cadeautjes krijgen en sinterklaas slaat hun over. Ach krijgen jullie volgend jaar extra veel...Het brak mijn hart als moeder, ik verloor langzaam mijn strijdkracht om te overleven...
Ik voelde me zo alleen...had geen sociaal netwerk, niemand...ik schaamde me, ooit had ik een baan, ik was belangrijk, had nut. Nu had ik gefaald als medewerkster, als mens, wat me nog het meeste deed als moeder...hoe kon ik hun in de ogen aankijken...ik vroeg om hulp, maar die kwam er niet, belde dagelijks met mijn voormalige baas, UWV, en andere instanties, op gesprek bij de huisarts, maatschappelijk werk, ging zelfs schooien in de buurt en op school. De rekening van mijn mobiel steeg steeds meer daardoor en uiteindelijk werd ik afgesloten...het was stil...ik had een depressie...mijn diepste dal...
Dus plannen...??? het leven komt zoals het komt en is zoals het is...Dat heb ik toen geleerd...Ook dat je niet altijd iedereen moet vertrouwen en als integer moet zien...Achteraf kreeg ik te horen dat mijn baas de maanden na mijn ongeluk had getracht een letselschade te verhalen bij het transportbedrijf van de chauffeur die het ongeluk had veroorzaakt. Maar het kon niet voldoende aannemelijk gemaakt worden...Om die reden werd mijn contract dus verlengd...Mijn baas, een familieman zo profileerde hij zich, zelf een gezin met kinderen in dezelfde leeftijd dan mijn kinderen...weer een moment waarin ik niet kan begrijpen dat mensen dit soort beslissingen nemen over een ander hun rug...maar ik laat het verder rusten...Soms kun je niet alles begrijpen in het leven, andere mensen maken zelf hun keuzes en zullen zich ooit hiervoor moeten verantwoorden als hun levenspad ten einde is...
Alles was niet voor niets en dat weet ik nu anno 2013, maar al te goed....
Nu weet ik alles veel beter te waarderen, we hebben de afgelopen jaren een hechte band als gezin gehad door deze vervelende periode, en zelf heb ik door wat ik heb moeten ondergaan een oerkracht van DAT nooit meer...I will survive...ondanks al mijn gebeurtenissen en hoogtepunten tot dusver in mijn leven geloof ik nog steeds erin dat je op je levenspad krijgt wat voor jou een leermoment moet zijn zowel de positieve als de negatieve momenten...Al ben ik er nog lang niet en zal ik zeker nog veel hobbels meemaken, in mijn levenspad...
©Mama Einstein
Het komt zoals het komt.....mijn lijfspreuk
Geen opmerkingen:
Een reactie posten